"..De wind is het Leven, én de Dood, twee halen, één betalen.."

“De wind doet het zelfgemaakte molentje van het kind draaien en snorren dat het een lieve lust is, maar diezelfde wind zendt ook het schip vol lieve zeejongens, ver van huis en roepende om hunne moeder, de ijzige eeuwige diepte in, De wind is het Leven, én de Dood, twee halen, één betalen. ‘Hoor je die wind? Wel een gezellig geluid, vind je niet?’”

Gerard Reve in Zelf schrijver worden Den Haag 1995 p.62

"...Eén troost is, dat al die ellende gratis is, en niets kost."

"Het leven is een ware hel, en zal het wel blijven ook, zolang de schepping geprolongeerd wordt. Eén troost is, dat al die ellende gratis is, en niets kost."

Gerard Reve in Brieven aan mijn lijfarts 1963-1908 Amsterdam/Antwerpen 1991 p.121

"Kampeerders op de barre vlakte..."

"Want zijn wij niet allen kampeerders op de barre vlakte die wij Aarde en Bestaan noemen? Zich behelpen maar ook in die tent rommelen dat het een aard heeft"

Gerard Reve in Moedig Voorwaarts, Brieven aan Bert en Netty de Groot 1974-1997 Amsterdam/Antwerpen 2007 p.496

 

Vergroting door verkleining,..niet bepaald het zonnetje in huis

"Ik wil u een van de grootste gedichten uit onze literatuur voorlezen, een niet van mij. Wel van Gerard, maar van Gerard den Brabander, die al net zo min als Herman Heijermans een lezing van mij heeft bijgewoond, al kenden wij elkaar oppervlakkig, en al heb ik hem begraven, in 1968, en zowaar aan zijn geopende groeve enkele woorden gesproken. Ik refereerde daarin aan een nachtelijk gesprek met de dichtervorst in Greonterp, over het wereldraadsel. Den Brabander zeide toen opeens in de discussie: 'Als er daarginds geen kroegen zijn interesseert het me geen bal.' Aan het graf vertelde ik dat, en ik besloot mijn woorden als volgt: 'Of er een "daarginds" is of niet, dat weet niemand. Maar áls er een daarginds is, en als God Liefde is, dan zijn er daarginds ook kroegen.' Bij het condoleren in de koffiekamer bedankte de weduwe me met de woorden: 'U hebt voor de vrolijke noot gezorgd.' Maar dit alles terzijde.
Ik wil u het volgende aantonen, dat ook Den Brabander zich van die Vergroting Door Verkleining terdege bewust is geweest. Voordat hij aan de eigenlijke mededeling van zijn gedicht begint, zegt hij dat hij klein is, en een slaaf. Een hij relativeert onderweg het medegedeelde door de woorden schraal, dun, kleine, simpel en boers(..)


Ik kleine slaaf van poëzie en taal,
mij was ter borst de eerste melk al schraal.
Zó droef, zó dun klonk 't moedermonds verhaal,
waar het kanon in doorklonk van Transvaal,
en zó vol tranen was het kleine lied
van bruut verraad en simpels boers verdriet,
dat, wat mij voedde, woord en melk en brood,
dit à doortrokken was van dood en dood. 

Gerard Reve in Zelf schrijver worden Den Haag 1995 p.51, 52

"De mensen zijn nooit tevreden.."

"De mensen zijn nooit tevreden. Een huisvrouw vindt onder in een fles melk een halve muis, en heel het overkoepelend orgaan komt in het geweer, stelt vragen, en spant een kort geding  aan. Terwijl de goede wil toch evident is, want een halve muis is duidelijk beter dan niets. Maar er is onlust, en de mensen zijn bang, laat ons het daarover eens zijn. En angst zoekt zijn uitweg als agressie, men behoeft niet gestudeerd te hebben om dat te weten."

Gerard Reve in Zelf schrijver worden Den Haag 1995 p.28