"In het Tuindorp Watergraafsmeer, het zogeheten Betondorp (Concrete Village in internationale leedvertalingen), bestond een mondharmonicaclub voor Jongens, waar ik natuurlijk lid van was. Op zomeravonden marcheerde die club wel eens, in uniformen van flanelachtige, keurig geperste sneeuwwitte katoen, met riemen en lange broeken, musicerend door het dorp. Sommige Jongens bespeelden met de mond zulk een klein orgel van massaal verdriet, dat reeds oorlog en konsentraatsiekamp en van alles aankondigde, zonder dat ze het zelf vasthielden, want het zat bevestigd aan een muziekstandaard, die op de rug vastzat van de voorgaande Jongen. Zo had de mondorgelende Jongen de handen vrij, nee, niet om de Jongen vóór hem te bevoelen en te kneden en te strelen en hem zijn hunkerende jongensliefde kenbaar te maken, maar om de bladen van de partituur om te slaan en tevens af en toe een tik uit te kunnen delen aan de triangel. het orkest liet in de straten een onzichtbaar spoor achter van ontroostbare droefheid, dat uren bleef hangen. "
Gerard Reve, in Klein gebrek geen bezwaar Utrecht/Antwerpen MCMLXXXVI p. 127 in Brief aan Simon C. 20 juni 1972
Geen opmerkingen:
Een reactie posten